Bednarka jest wsią położoną na skraju Beskidu Niskiego. Południowa jej część znajduje się w bezpośrednim sąsiedztwie ostoi magurskiej (czyli również Magurskiego Parku Krajobrazowego).
Ustanowienie obszaru uzasadnione jest występowaniem w ostoi kolonii rozrodczej podkowca małego, liczącej około 35-40 osobników. Jest to nietoperz należący do rzadko reprezentowanej w naszym kraju rodziny podkowcowatych (jedyny z przedstawicieli tej rodziny stale u nas występujący), jest jednocześnie jednym z najmniejszych nietoperzy występujących w Polsce (oraz najmniejszym europejskim podkowcem). Jego futerko na grzbiecie ma kolor jasnobrązowy, na stronie brzusznej natomiast jaśniejsze (szarawe), szpiczaste uszy i pyszczek są jasne. Cechą charakterystyczną (od której pochodzi nazwa rodzajowa podkowców) jest narośl w kształcie podkowy wokół nozdrzy.
W Polsce zarejestrowano jedynie kilkadziesiąt stanowisk podkowca małego.
Nietoperze należące do tej rodziny odróżnia sposób wydawania ultradźwięków. Ultradźwięki wydają one przez nos, co sprawia, że ta część ich ciała przyjmuje charakterystyczny wygląd. Podczas snu i odpoczynku nietoperze te otulają ciało skrzydłami tak szczelnie, że na zewnątrz mogą wystawać mu tylko wąsy (jest to cecha charakterystyczna dla podkowcowatych – sporadycznie niektóre osobniki gacka i nocka dużego mogą również w trakcie hibernacji owijać ciało skrzydłami, jednak zakrywają błonami jedynie brzuszną część ciała).
W odróżnieniu od pozostałych polskich nietoperzy, odpoczywających przyciśnięte do podłoża (lub wzajemnie do siebie), nietoperze te śpią podwieszone do stropu lub na występach ścian, zazwyczaj w pewnej odległości od siebie (za wyjątkiem okresu, gdy samice skupiają się w ciasne grupy podczas przychodzenia na świat młodych). Nietoperze te jednak nigdy nie wciskają się w szczeliny.
Siedliskiem tych ssaków są głównie tereny skaliste i leśne. Pożywienie stanowią dla nich głównie drobne owady i pająki. Żerują wśród zarośli, często blisko zbiorników wodnych chwytając pożywnie podczas lotu, lub zbierając pokarm z pni drzew lub powierzchni skał.
Gatunek ten chroniony jest zarówno prawem krajowym jak i konwencjami międzynarodowymi: Konwencją Berneńską, Bońską, Dyrektywą Siedliskową. Umieszczony został on ponadto w czerwonej księdze zwierząt jako gatunek o statusie zagrożony oraz na czerwonej liście IUCN – kat. VU (ang. vulnerable - narażony).
W Bednarce nietoperze zasiedlają strych cerkwi (wybudowanej w 1900 r.). Duże otwory na wieży i wloty szczelinowe w dachu są doskonałym miejscem na wlot nietoperzy do budynku. Cerkiew otoczona jest licznymi zadrzewieniami, łąkami i zabudowaniami wiejskimi.

Dane uaktualniono w 2009 roku.

Ostoja znajduje się w większości na terenie województwa małopolskiego, niewielka część natomiast na terenie województwa podkarpackiego. Miejscowość i sama cerkiew usytuowana jest na drodze 993 Gorlice-Dukla (w odległości około 15 kilometrów od Gorlic). Sama wieś należy do gminy Lipinki powiatu gorlickiego w województwie małopolskim. Bednarka i jej okolice historycznie zamieszkiwane były przez ludność łemkowską, obecnie na blisko 400 mieszkańców wieś zamieszkuje jedynie kilkunastu Łemków.
Wycieczka w okolice Bednarki jest świetnym pomysłem na spędzenie wolnego czasu dla ludzi ceniących sobie piękno przyrody (malownicze rejony gór, lasów i pól), ciszę i spokój.
Dojazd:
Dojazd indywidualny: wieś leży przy głównej drodze z Gorlic do Nowego Żmigrodu.
Pieszo – do wsi nie prowadzi żaden znakowany szlak turystyczny, jednak w pobliskim Rozdzielu zaczyna się niebieski szlak turystyczny na Ferdel Mały, skąd z kolei prowadzi szlak z Wapiennego na Magurę Wątkowską

Poważnym zagrożeniem dla nietoperza jest przede wszystkim likwidowanie szczelin i zakamarków (uszczelnienie strychu) umożliwiających ukrycie się nietoperzom, remont dachu przeprowadzony w niewłaściwym terminie, likwidacja kolonii nietoperzy.