Obszar zlokalizowany jest w dolinie Nysy Łużyckiej, tuż przy granicy Polsko-Niemieckiej. W większości stanowi teren po dawnej eksploatacji żwiru, po której pozostałością są dwa, duże stawy oraz rozproszone na całym obszarze niewielkie, wilgotne zagłębienia, często z okresowo stagnującą wodą. Tereny o płaskiej powierzchni bądź niewysokie usypiska zajęte są głównie przez roślinność ruderalną i zaroślową, w mozaice z drobnopowierzchniowymi płatami muraw szczotlichowych.
Największym walorem przyrodniczym opisywanego obszaru jest występowanie dwóch gatunków roślin zagrożonych w skali całej Europy. Pierwszym z nich jest paproć wodna - gałuszka kulecznica (Pilularia globulifera), gatunek krytycznie zagrożony w Polsce oraz wycofujący się na wielu stanowiskach w zachodniej Europie. Gatunek tworzy w granicach obszaru płaty wielkości niespełna 100 metrów kwadratowych, jednak z uwagi na biologię tego gatunku należy zaznaczyć, że jej pojawianie się jest ściśle uzależnione od warunków wilgotnościowych, dlatego wielkość lokalnej populacji może być zmienna w następnych sezonach wegetacyjnych. Może ona pojawiać się na przykład na brzegach istniejących tam stawów pokopalnianych w wyniku obniżania się lustra wody. Płaty zespołu Pilularietum globuliferae są najcenniejszą i najrzadszą w Polsce postacią siedlska 3130. Drugim gatunkiem jest wątrobowiec Fossombronia incurva, występujący w płatach siedliska 3130. Jest to gatunek endemiczny dla obszaru NW Europy, bardzo rzadki w tej części kontynentu. Lokalna populacja jest dość duża - liczy kilkaset osobników, które obficie zarodnikują.
Większość powierzchni omawianego obszaru to teren przekształcony wskutek dawnej eksploatacji żwiru. Jednak to właśnie działalnośc człowieka przyczyniła się tam do stworzenia warunków dla egzystencji rzadkich gatunków i zespołów roślinnych. Występują tu także na dużej powierzchni płaty wtórnych muraw szczotlichowych, należących do siedliska 2330. W części południowej obszaru, na gruntach należących do Nadleśnictwa Lubsko, występują trzy typy siedlisk przyrodniczych. Niewielką powierzchnię zajmują pałty wilgotnego wrzosowiska z wrzoścem bagiennym (4110). Przygiełkowiska (7150) reprezentowane są przez fitocenozy zespołu Sphagno-Rhynchosporetum albae sphagnetosum auriculati, natomiast torfowiska przejściowe (7140) głównie przez Sphagno-Eriophoretum angustifolii. Na terenie opisywanego obszaru występują dwa gatunki z II załącznika Dyrektywy Siedliskowej.

Dane zaktualizowano w 2009 r.

Forst - miasto we wschodniej części Niemiec, w kraju związkowym Brandenburgia. Leży nad Nysą Łużycką, środkiem której przebiega granica z Polską. Naprzeciwko miasta po polskiej stronie rzeki znajduje się wieś Zasieki, która przed 1945 była częścią Forst zwaną Berge. Podczas II wojny światowej miasto zostało zniszczone w 80%.
Turystyka krajoznawcza:

• Kościół św. Mikołaja, późnogotycki (XV w.).
• Budynek starostwa z końca XVII w.
• Ruiny zamku z ogrodem różanym.
• Wieża wodna.

Zasieki (niem. Forst-Berge) – wieś w Polsce, w województwie lubuskim, w powiecie żarskim, w gminie Brody. Położona w Kotlinie Zasieckiej (Niecka Lubszy), na prawym brzegu Nysy Łużyckiej, przy granicy z Republiką Federalną Niemiec. Od 2002 roku w Zasiekach działa polsko-niemieckie drogowe przejście graniczne Forst-Zasieki w ciągu drogi wojewódzkiej nr 289. Na terenie gminy Brody można łatwo znaleźć nocleg w jednym z wielu gospodarstw agroturystycznych.
Turystyka krajoznawcza:

• Około 400 bunkrów dawnej niemieckiej fabryki amunicji, zachowanych w dobrym stanie. Obiekty znajdują się w większości na powierzchni, są otoczone lasami.
• pozostałości i ruiny Berge - przedwojennej dzielnicy miasta Forst.
• ruiny fabryki materiałów wybuchowych Deutsche Sprengchemie GmbH zbudowanej w latach 30. XX wieku
• elektrownia wodna i jaz zasuwowo-zastawkowy wybudowane w 1905 roku przebudowywana w 1964 i 1996 roku
• ruiny mostu o unikalnej architekturze wybudowanego w 1921 roku

Tuplice – wieś w Polsce położona w województwie lubuskim, w powiecie żarskim, w gminie Tuplice. Tuplice leżą przy drodze wojewódzkiej nr 294. W Tuplicach znajduje się kilka gospodarstw agroturystycznych oraz jeden hotel.
Turystyka krajoznawcza:

• Zabytkowa linia kolejowa z 1858 roku i dworzec z 1871.

Bezpośrednim zagrożeniem dla znajdujących się w granicach obszaru siedlisk przyrodniczych są odbywające się tam rajdy samochodami terenowymi. Obserwowano dokonane w ten sposób zniszczenia m.in. w płatach fitocenoz z gałuszką kulecznicą. W granicach obszaru mają również miejsce zrzuty ścieków komunalnych, które mogą być przyczyną zmiany trofii siedlisk i w konsekwencji ustępowaniu roślinności oligo- i mezotroficznej. Naturalne procesy sukcesyjne, objawiające się tam wkraczaniem gatunków krzewów i drzew, z czasem mogą przyczynić się do ustępowania roślinności murawowej, torfowiskowej i błotnej.

Regionalna Dyrekcja Ochrony Środowiska w Gorzowie Wielkopolskim
ul. Jagiellończyka 8, 66-400 Gorzów Wielkopolski
tel. (95) 711 53 38, fax (95) 711 55 24
e-mail: sekretariat.gorzowwlkp@rdos.gov.pl, http://gorzow.rdos.gov.pl/

Oddział Zielonogórski PTTK w Zielonej Górze
ul. Kupiecka, 65-426 Zielona Góra
tel. (68) 327 03 23
e-mail: poczta@omzgora.pttk.pl, www: www.omzgora.pttk.pl